Kolektif Travmayı Aşmak - 3. Bölüm

İklim krizi, doğal afetler, savaşlar ve zorunlu göçler içinde bulunduğumuz çağda bireyler ve toplumlar açısından çeşitli açmazları beraberinde getiriyor. Geleceğin her geçen gün daha da belirsizleştiği bir dünyada bireysel ve kolektif güçlenmenin yollarını arıyoruz. Bu arayışta farklı disiplinlerden uzmanların tavsiyeleri hepimiz için yol gösterici nitelikte.

Bir nefes eğitmeni olarak yaşadığımız kolektif travmayla baş etme konusunda neler yapmamızı önerirsiniz?

Öncelikle şu anda bedeninizde kastığınız bir yer var mı diye bir bakın. Şimdi derin nefes alın ve orayı rahatlatın. Omuzlarınızı düşürün, çenenizi serbest bırakın ve tekrar derin nefes alıp verin. Ekrandan gözünüzü kaldırıp etrafınızda gözünüze hoş gelen bir objeye bakın. Birkaç saniye o objeyi inceleyin. Bir kez daha derin nefes alın ve yavaş yavaş verin.
Keşke şu anda içinden geçtiğimiz kolektif travmanın (ve son birkaç yıl içinde yaşadığımız kolektif travmalar dizisinin) etkilerinin bir nefes çalışmasıyla, bir terapi seansıyla, bir bağışla, bir seçimle kısacası sihirli bir değnekle geçebileceğini söyleyebilseydim. Gerek kişisel gerek toplumsal alanda iyileşmenin bir parçası olmak istiyorsak, bir niyet belirleyip disiplinli olarak bunun üzerine eğilmemiz ve bu çabayı sürdürülebilir kılmamız gerekiyor.
Şimdi yavaşça el ve ayak bileklerinizi oynatın. Bedeninizi salınarak hafifçe hareket getirin. Hareket etmek bizi kaygılıysak rahatlatıyor, donma tepkisindeysek canlandırıyor. Derin nefes daha alın ve nefesinizi yavaş yavaş verin. Uzun sürede nefes vermek kalp atışlarını yavaşlatıp sinir sistemini sakinleştiriyor.

Böyle zamanlarda bireysel çözümlere odaklanmak yerine kolektif ve dayanışma içeren ağlarda olmak konusunda ne düşünüyorsunuz? Nefes terapisi bize bununla ilgili nasıl bir bakış açısı sunuyor?

İnsan sosyalleşerek iyileşiyor. Sosyal bağlarımızı koruyarak ve geliştirerek, sohbet ederek, birlikte gülerek, ağlayarak, üreterek, yaratarak, paylaşarak iyileşiyoruz. Sanırım bunun önemini en çok pandemide anladık. Zorunlu olarak kendimizi izole etmek durumunda kaldığımız, hatta bunu istemeyerek yapmış olsak da yalnızlaşmaya alıştığımız uzunca bir süre geçirdik. Şu anda böylesine büyük bir kolektif travma ile daha karşılaştığımızda yapabileceğimiz en iyi şeyin, kendimize yakın hissettiğimiz bir veya birkaç topluluğun içinde yer almak olduğunu düşünüyorum.
Nefes, bireysel olarak dengeye gelmek için her an yapabileceğimiz bir çalışma ama bir çemberde, topluluk içinde yapıldığında bambaşka bir derinlik kazanıyor. Çemberde yapılan paylaşımlar her katılımcıya başka bir yerden dokunuyor. Bu çalışmaların sağaltıcı etkisi de grup içinde katlanıyor.